#post-footer-autor { width: 90%; height: 67px; background: #e6e6e6; border:3px solid #b3b3b3; margin: 8px 0px 8px 0px; font-family: 'Trebuchet MS',Trebuchet,Arial,Verdana,Sans-serif; } #autor-img { /* Avatar */ width: 54px; height: 54px; background: #fff; float: left; margin: 7px; } #autor-box { padding-right: 5px; margin: 0px; } #autor-box p{ / * Style text description * / font-size: 12px; padding: 10px; margin: 0; text-align: justify; text-transform: normal; color: #666666; } #autor-box a{ / * Style linked text * / color: #000fcc; text-decoration:none; } #autor-box a:hover { color:#7780ee; text-decoration:underline; }

ΜΠΑΡΑ ΜΕΝΟΥ ΜΕ ΚΑΡΤΕΛΕΣ

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ

web counter html code
myspace web counter

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΕΦΤΕΙ..

Xθες βράδυ - θα 'ταν τουλάχιστον 10 - μου τηλεφώνησε ένας καλός φίλος, ένας γλυκός άνθρωπος, από μακρινή μεριά της χώρας για να μου πει να τρέξω να δω ένα αστέρι που 'πεφτε εκείνη τη στιγμή απ' το δικό του ουρανό. Σε δύο λεπτά περίπου, μου λέει, θα 'χει φτάσει σ' εσένα. Βγες να το δεις. Να δω ένα αστέρι να πέφτει; Ποτέ δε μου είχε συμβεί αυτό - μόνο σε φωτογραφίες και στο τραγούδι της Μοσχολιού θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον όσον αφορά το δικό μου ουρανό.












Έξω βέβαια σκοτάδι πυκνό. Τα σύννεφα είχαν περιφράξει κάθε πιθανή σχισμή απ' όπου θα 'ταν έστω αμυδρά δυνατό να φανεί η πορεία πτώσης ενός άστρου. Μόνο βροχή έπεφτε σιγανά μα σταθερά εκείνη τη στιγμή, και μ' όλη την καλή διάθεση που είχα να δω κάτι, μόνο τα μάτια της φαντασίας και της καρδιάς θα είχαν το κουράγιο να εστιάσουν με τρόπο ιδιόρρυθμο ώστε να "δουν".






Κι έτσι ξαναμπήκα μέσα, με αρκετή υγρασία κι ικανή δόση απογοήτευσης να 'χει πέσει πάνω μου, εκεί γύρω στις 10, γιατί δεν είχα τη δύναμη εγώ να δω - πόσο μάλλον να μοιραστώ - κάτι το μαγικό. Κι αφέθηκα στην πραγματικότητα της δικής μου νύχτας, του δικού μου ιδιωτικού ουρανού. Είναι άραγε εφικτό να μοιράζεται κανείς τη μαγεία με κάποιον άλλον, όσο αγαπημένος κι αν είναι, ή πρόκειται για μαγεία ιδιωτική; Κι αν στεκόμουν εκεί δίπλα του, κάτω απ' το αστέρι που 'πεφτε μπροστά στα μάτια μας, θα βλέπαμε άραγε το ίδιο αστέρι; Και το σπουδαιότερο, θα κάναμε παρόμοιες ευχές;







Ξαναγύρνα λοιπόν στις μουσικές, τις δουλειές, τις υποχρεώσεις και τα βιβλία σου, πρόσφυγα. Συγκεντρώσου στο δάκρυ και την ελπίδα που διαφεντεύουν τις μέρες και τις νύχτες σου, στο κουράγιο που έρχεται σαν κομήτης και συχνά πέφτει στα πόδια σου ξέπνοο ζητώντας σου να το νοσηλέψεις. Ψάξε για δικά σου κρυφά, μικρά κι αόρατα θαύματα. Και γιόρτασε με χαμόγελο το γεγονός ότι ο φίλος σου τηλεφώνησε μ' ενθουσιασμό. Και την ανάγκη να μοιραστεί λίγη απ' τη δική του μαγεία. Μ' εσένα.


ΑΣ ΜΟΥΡΛΑΘΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ!! ΜΠΟΡΟΥΜΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!







ΕΣΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙΣ...


Εσυ αποφασίζεις αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος.







Εγώ είμαι τόσο ευτυχισμένη και δεν θέλω κάτι από τη ζωή μου.






Μη ξεχνάς εγώ το έχω καταλάβει πως Σ' αγαπάω και το έχω αποδεχτεί.






Εσύ πότε θα το καταλάβεις πως δε μπορείς χωρίς εμένα;






Πότε θα αποφασίσεις να πιστέψεις σε αυτό που νιώθεις;






Εγώ θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω γιατί μη ξεχνάς






Σ' αγαπάω πολύ για να σ' αφήσω να φύγεις από κοντά μου.







Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ,ΕΠΕΖΗΣΑ,ΜΕΓΑΛΩΣΑ,ΑΝΘΙΖΩ


Γεννήθηκα, επέζησα, μεγάλωσα, ανθίζω

. Αυτές οι 4 λέξεις με κάνουν να σκέφτομαι πόσο όμορφο είναι το να γεννηθείς σ' ένα κόσμο που δεν ξέρεις ούτε εσύ ο ίδιος τι θα σου επιφυλάξει.
 Δε γνωρίζεις τίποτα, δε ξέρεις τίποτα και το μόνο που νοιώθεις είναι ότι έχεις μια μάνα που σου δίνει αγάπη, στοργή και φροντίδα.
 Σε μαθαίνει πως να μιλάς, πως να συμπεριφέρεσε, πως να εκφράζεσε, σου δίνει αξίες και ιδανικά. Είναι η στιγμή της μάθησης, οι βάσεις σου που μ'αυτές θα επιβιώσεις.




Όταν φτάσει ο καιρός να μεγαλώσεις, τότε όλα όσα έχεις μάθει θα τα εφαρμόσεις στη ζωή σου, θα τα επεξεργαστείς και θα προσπαθήσεις να τα κρατήσεις βαθιά μέσα σου σαν κάτι ιερό.


Μεγαλώνοντας θα γνωρίσεις καινούργια άτομα. Θα δημιουργήσεις φιλίες, κι απ'αυτές θα δώσεις και θα πάρεις πολλά. Θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς. Θα πληγώσεις και θα πληγωθείς. Θα χάσεις άτομα που αγαπάς αλλά και θα κερδίσεις.


Όλα αυτά γίνονται γιατί ζητάς να μάθεις το άγνωστο, γιατί το άγνωστο είναι όμορφο αλλά και πολλές φορές επικύνδινο. Σε ταξιδεύει στο χρόνο όπου διαλέγεις εσύ το δρόμο για να ανθίσεις και να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου ξέροντας πως έχεις περάσει κάποια στάδια της, μπορεί όχι όλα αλλά θα ξέρεις πως ότι έζησες είναι μοναδικό και πως έχεις μάθει πολλά.


Η μάθηση είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας του ανθρώπινου είδους γιατί χωρίς τη μάθηση ο κόσμος μας θα ήταν ένα νεκρό τοπίο με μονότονους χαρακτήρες. Γι'αυτό λοιπόν ο καθένας μας με το δικό του τρόπο πρέπει να μάθει να ζει και να μην φοβάτε να πληγωθεί, να μην φοβάτε να κάνει λάθη γιατί κι αυτά σε δυναμώνουν, σε κάνουν να σκεφτείς και το πιο σημαντικό σε κάνουν να μαθαίνεις διαρκώς.


Η μάθηση γεννιέται με τη γέννηση σου, επιβιώνει με την επιβίωση σου, μεγαλώνει όταν μεγαλώσεις και ανθίζει με το ανθισμά σου.







' Υπάρχει ένα μόνο καλό, η γνώση και ένα κακό, η αμάθεια'.

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΝΑ ΠΙΑΣΤΩ...


Δωσμου το χερι σου και παμε,μην με αφηνεις μονη μου φοβαμαι..


Παμε χερι-χερι να πορευτουμε σε τουτη την ζωη,θα ειμαι διπλα σου οτι χρειαστεις..Χαρες,λυπες θα ειμαστε μαζι μην με αφηνεις μονη στην ζωη...

Δεν μπορω αλλο την μοναξια εχω μονο εσενα για συντροφια..

Δεν ζηταω να με λυπηθεις μονο το χερι σου και να μου συμπαρασταθεις..

ΕΓΩ+ΕΣΥ θα ειμαστε μαζι και στον θανατο και στην ζωη..ΕΙμαι διπλα σου το ξερεις

και ο φυλακας αγγελος σου θα ειμαι για παντα στο πλευρο σου,με αγαπη

 ο
 <αγγελος σου>




Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

ΑΚΟΥ.....

Μαλακία.
Εσύ εκεί και ο νους σου αλλού.. Τα μάτια στραμμένα στο κενό και το μυαλό να χάνεται, να μπλέκεται σε άλλους χρόνους και τόπους, σε αναμνήσεις μακρινές.

Μαλακία.
Να αγαπάς,να νοιάζεσαι, να ξεχνάς, να θυμάσαι, να πονάς, να κλαις, να γελάς. 

Μια ανάσα καρδιά μου, πάρε μια ανάσα..Σ'αγαπώ..Ναι ψυχή μου, σ'αγαπώ. Μην στεναχωριέσαι, είμαι εδώ.
Μονάχα να'ξερες..Αχ μόνο να 'ξερες..Μπερδεμένες σκέψεις κι αισθήματα. Γιατί και πώς.
Πρέπει και θέλω. Όλα ανακατεμένα με λίγη δόση παραισθήσεων. Ψιθυρίζει ο άνεμος, τραγουδάει η θάλασσα, γλυκομιλάει η βροχή,κραυγάζει η ψυχή. 

Την ακούς;;
Δυο άδειες καρέκλες σε μια παραλία. Φωνάζουν εκείνους που έφυγαν..Τις ακούς;;

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ


Μερικές φορές νιώθω τόσο αδύναμη να αντιμετωπίσω καταστάσεις που θυμώνω με τον εαυτό μου..
άλλα μου λέει η λογική και άλλα η καρδιά..
δεν μπόρεσα ποτέ να τα κάνω συμβαδίσουν αυτά τα δυο.. κρύβομαι από τον εαυτό μου ..
αντιστέκομαι και λέω θα νικήσω..μάταια.. πάντα υποκύπτω.. ένα μήνυμα..μια κλήση μόνο για ν'ακούσω την φωνή σου κι ας γίνω κουρέλι μετά.. κι εσύ εκεί..κολλημένος στην σιωπή σου..μια σιωπή που μου παγώνει το αίμα..λέω πως δεν σε νοιάζει μα μέσα μου σιγοκαίει μια ελπίδα..η ελπίδα πως δεν είσαι αυτό που δείχνεις , πως για κάποιον λόγο συμπεριφέρεσαι έτσι.. δεν μπορεί να έκανα τόσο μεγάλο λάθος..
ελπίδες..ελπίδες..ελπίδες..ξέρω πως είναι ψεύτικες..
μα με κρατάνε στα πόδια μου..
ξέρω πως δεν μπαίνεις ποτέ να διαβάσεις εδώ..
φοβάσαι τις αλήθειες μου..κι όμως γράφω για σένα..

το κάνω για μένα.. γιατί νιώθω την ανάγκη να τα πω κάπου..
θέλω ν'ακούσω μια λέξη..πως με καταλαβαίνει κάποιος..
πως νιώθει την απελπισία μου.. κι ας μην με ξέρει..
να νιώσω πως δεν είμαι μόνη..
ξέρω τα πρέπει..
μα συγχωρεσε με που νιώθω τα θέλω..








.. Έχω χαθεί κάπου ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει και σ'όλα αυτά που ο φόβος δεν σου επιτρέπει..\
 μα πάνω απ'όλα θέλω να πω μια συγνώμη στον εαυτό μου..
που τον εξευτελίζω για σένα..
που σε αφήνω να με πληγωνεις..











ΣΚΕΨΕΙΣ


Μη μου λές πόσο το θέλω και αν το θέλω δεν μπορώ να το αντέξω, είσαι τόσο μακρυά μα και τόσο κοντά μου και νιώθω σαν να ξεπηδούν από μέσα μου ανάσες υστερίας... ναι γιατί μόνο ως ανάσες μπορώ να τις δώ, αυτές τις φωτιές που ξεπηδούν από μέσα μου και με κάνουν να παραμιλώ, με κάνουν να γίνομαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι, από αυτό που νομίζω πως είμαι!!!!









Πόσο θέλω να σ΄αγγίξω.... να σε νιώσω.... να ακουμπήσω πάνω σου.... να σε μυρίσω!!!!Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο... περιμένω....απλά και καρτερικά.... Είχα ξεχασει τον κινδυνο.... είχα ξεχασει το πόσο με εμπνεει αυτό που είσαι και δεν μου αρέσει αυτή η ώρα των συνειδητοποιησεων.... την μισώ αυτή την ώρα!Μισώ το πόσο συναισθηματική γίνομαι.... γιατί μαζί σου κυριαρχεί το ένστικτο.... και αυτό σε κρατάει στην σκέψη μου.... αυτό σε γαντζώνει στην ψυχή μου!Δεν σε ξέρω καλά και όμως υπάρχεις γύρω.... στον αέρα που να αναπνέω.... στα νεύρα και στις εντάσεις μου, στο χαμόγελο και στα όνειρα μου!Τόσο αντιφατικός πάντα όσο και τα συναισθήματα μου.... Τόσο σκληρός στις αντιδράσεις σου και τόσο μα τόσο δικός μου...... τόσο απόμακρος και τόσο κόντα μου..... Σε θέλω....



Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ

1.Δεν σε θελω για αυτο που εισαι,αλλα για αυτο που γινομαι οταν ειμαι μαζι σου!

2.Κανενας δεν αξιζει τα δακρυα σου. Εαν υπαρχει καποιος αυτος δεν θα σ'εκανε ποτε να δακρυσεις!


3.Επειδη καποιος δεν σ'αγαπαει οπως θα ηθελες εσυ, δεν σημαινει οτι δεν σ'αγαπαει μ'ολη τη δυναμη της ψυχης του...

4.Ο αληθινος φιλος ειναι αυτος που δινοντας σου το χερι σου αγγιζει την καρδια!!! 


5.Ο χειροτερος τροπος να αγαπας καποιον ειναι να καθεται διπλα σου και να ξερεις οτι δεν θα τον εχεις ποτε...


6.Μη σταματας να χαμογελας εστω κι αν εισαι θλιμενος. Ποτε δεν ξερεις ποιος μπορει να σ'αγαπησει για αυτο σου το χαμογελο!!!


7.Μπορει για ολο τον κοσμο να εισαι ενα ατομο. Ομως για καποιο ατομο εισαι ολοκληρος ο κοσμος!!!

8.Μη σπαταλας το χρονο σου με καποιον που δεν ειναι προθυμος να τον περασει μαζι σου!!!

9.Ο Θεος να θελησει να γνωρισεις πολλους λανθασμενους ανθρωπους πριν γνωρισεις το σωστο.Γιατι οταν τον γνωρισεις θα τον ευγνωμονεις...


10.Μην κλαις για κατι που τελειωσε. Χαμογελα γιατι το εζησες!!!

11.Παντα θα υπαρχουν ατομα που θα σε απογοητευουν. Εσυ συνεχισε να εμπιστευεσαι. Ομως να εισαι επιφυλακτικος με τα ατομα που θα εμπιστευθεις την δευτερη φορα!!! 

12.Αν δεν σου αρεσει αυτο που εισαι γινε ενα καλυτερο ατομο. Ποτε ομως μην επιτρεψεις στους αλλους να δουν αυτο που ησουν! 

13.Μην απογοητευεσαι οταν καποια προσπαθεια σου απετυχε. Τα καλυτερα ερχονται οταν δεν το περιμενεις!!! 

14.Εχε γεματη την καρδια σου με χαρα και αισιοδοξια. Μη λυπασαι για τιποτα. Γιατι το καθετι που συμβαινει παντα συμβαινει για καποιο λογο!!!

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ


Βράδυ στο πιο ψηλό σημείο του βουνού.. περασμένα μεσάνυχτα..







δεν σε φοβίζει το σκοτάδι..πιο πολύ σε φοβίζει η ζωή..






αυτή που ποτέ δεν έζησες..






περπατάς ανάμεσα σε θάμνους..






και μιλάς μόνη σου..πότε πότε κοιτάς μια φωτογραφία..






και τότε αφήνεις τα δακρυα σου να τρέξουν..






αφήνεις την φωνή σου ελεύθερη..κι εκείνη ξεσπά..






χωρις να νοιάζεται..χωρίς να κρυβεις το πρόσωπο σου..






εδώ δεν χρειάζεται να ψελλίσεις ηλίθιες δικαιολογίες..






ούτε να χαμογελάς για να μην τους πληγώσεις..







ένα μπουκάλι σίβας και τα τσιγάρα σου..






κάνουν παρέα με την μορφή του..






σε βοηθούν να πάρεις μια απόφαση..






ίσως την πιο δύσκολη της
 ζωής σου...







αυτή η ερημιά εδώ πάνω έχει κάτι μαγικό..






και να φανταστείς..πως πάντα λάτρευες την θάλασσα..






κι όμως εδώ γίνεσαι θεός..και κριτής του εαυτού σου..






τον δικάζεις και τον καταδικάζεις...






πόσα λάθη...και τίποτα δεν μπορεί να τα διορθώσει..






και πιστεύεις πως είσαι δυνατή;;μονολογείς..






απόδειξε το..δεν θέλω να αποδείξω τίποτα..






δεν είμαι δυνατή,αδύναμη είμαι..και γι'αυτό θα το κάνω..






μετά.. σιωπή..σκοτάδι πυκνό..






κι ένα χαμόγελο λίγο πιο κάτω..






το χαμόγελο που πάντα λαχταρούσες..






ήταν κοντά σου..και ψυθιρίζεις..






Σ'ευχαριστώ...


Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

paparazzi



Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ

Δεν ήξερα τι ώρα ήταν.

Σηκώθηκα και βγήκα από την κρεβατοκάμαρα.
Πήγα στο καθιστικό και χώθηκα στην πολυθρόνα, που καθόμουνα πάντα για να δω τηλεόραση.
Έμεινα στο σκοτάδι.

Ξαφνικά στη μέση του δωματίου ένα εκτυφλωτικό δυνατό φώς εμφανίστηκε.
Παρά τη φωτεινότητά του, ο υπόλοιπος χώρος έμοιαζε να βρίσκεται ακόμα στο σκοτάδι.


Σιγά σιγά το φως αποκτούσε μορφή, έμοιαζε με ύπαρξη.


Ήταν μια ύπαρξη σχηματισμένη σαν από μια λεπτή αιθερική ύλη, που δεν είχε σταθερές διαστάσεις. Έμοιαζε σαν να συστέλλεται ελαφρά και μετά να διαστέλλεται. Και ξανά και ξανά για λίγα λεπτά, ώσπου κάποια στιγμή σταθεροποιήθηκε σε κάτι που πλησίαζε περισσότερο την ανθρώπινη μορφή, αλλά πιο αέρινη, πιο ρευστή, με μια όμως ομορφιά εξωπραγματική, που είχε μπει από κάθε πόρο του σώματός μου και είχε πλημμυρίσει με μια γλύκα κάθε χιλιοστό του.


Στο τέλος αυτό που έβλεπα ήταν μια φωτεινή, ανθρωπόμορφη ύπαρξη, τριγυρισμένη από απαλά χρώματα, που μου δημιούργησε την αίσθηση ότι επρόκειτο για φωτεινή ενέργεια.




Όταν ξεπέρασα το πρώτο ξάφνιασμα και διατηρώντας μια απρόσμενη ψυχραιμία, άρχισα να εξετάζω πιο προσεκτικά αυτό το «πλάσμα».


Τότε παρατήρησα ότι από την πλάτη του ξεκινούσαν φωτεινές δέσμες, που έπαιρναν ένα σχήμα που έμοιαζε με φτερά.




Κι εκεί... στο κεφάλι ξεχώρισα κάποια χαρακτηριστικά.



Γνώριμα χαρακτηριστικά.


Και τότε κατάλαβα.


Τήρησε την υπόσχεση που μου είχε δώσει.






Ο άγγελος που περίμενα ήταν πια κοντά μου.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΩΡΙΣΜΟ.....

Αγόρι μου,





 Αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα, γιατί αποδείχτηκε ότι δεν μπορείς να ακούσεις πια τα λόγια μου, αν τα άκουσες ποτέ. Αποφάσισα να γράψω αυτό το γράμμα, γιατί κουράστηκα να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια πράγματα τόσες φορές. Αποφάσισα να γράψω αυτό το γράμμα, γιατί πονάω να σκοτώνω την αγάπη μας κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία να σου μιλήσω για τους λόγους που χωρίσαμε. Θέλω να ξέρεις, ό,τι αυτό το γράμμα θα αποτελέσει την τελευταία προσπάθειά μου να συνειδητοποιήσεις τι μας συμβαίνει, έτσι όπως το βλέπω εγώ, και φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Δεν ξέρω το αποτέλεσμα αυτού του επιχειρήματος, αλλά δεν μου έχεις αφήσει περιθώρια για τίποτε άλλο. Κάθομαι και σκέφτομαι αυτά τα οποία έχουμε περάσει μαζί και τελικά συνειδητοποιώ ότι δεν περίμενα ποτέ εμείς οι δύο να καταλήξουμε έτσι. Καταφέραμε να οδηγήσουμε, ο καθένας από την πλευρά μας, την σχέση μας σε αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο που κοστίζει και στους δύο μας, άσχετα αν πιστεύεις ότι εγώ πονάω περισσότερο, ως γυναίκα. Και οι δύο πονάμε. Και οι δύο σπαράζουμε. Άντρα μου μοναδικέ, πιστεύω να ξέρεις πόσο πολύ σ’ αγαπάω. Πιστεύω να ξέρεις τον πόνο που νοιώθω τώρα που είσαι μακριά μου. Όμως, έχεις διερωτηθεί γιατί να είμαστε αναγκασμένοι να περνάμε αυτή την κατάσταση; Έχεις διερωτηθεί γιατί να είμαστε αναγκασμένοι να είμαστε χώρια; Έχεις διερωτηθεί που φταίξαμε; Από τις συζητήσεις που κάνουμε, δεν μου δείχνεις κάτι τέτοιο. Με τρομάζει το γεγονός ότι δεν έχεις κάτσει να δεις τι έχει φταίξει στη σχέση μας, στον τρόπο συμπεριφοράς του ενός προς τον άλλο, στη ζωή μας την ίδια. Θέλεις να είναι ο συνεχής αγώνας για επιβίωση, θέλεις να είναι η ρουτίνα που, αναπόφευκτα, υπήρξε ανάμεσά μας, θέλεις να είναι η έλλειψη ερωτικού ενδιαφέροντος μεταξύ μας; Δεν ξέρω. Όμως, εγώ το ψάχνω. Εσύ, έχεις επαναπαυτεί στα δικά μου λόγια και στις δικές μου αιτιολογήσεις και δεν έχεις κάνει καμία κίνηση, καμία σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση. Μου έλεγες, και συνεχίζεις να μου λες, ότι με αγαπάς. Ότι δεν αντέχεις μακριά μου, ότι όλα θα αλλάξουν, ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί να είμαστε μαζί. Και σε ρωτάω: πως μπορούμε να είμαστε ξανά μαζί, όταν εσύ δεν έχεις κάνει καμία προσπάθεια να μου αποδείξεις ότι μπορώ να βασιστώ επάνω σου, ότι η ζωή μας δεν θα είναι ίδια όπως πριν. Δεν ζητάω θεαματικές αλλαγές. Ζητάω απλά κατανόηση και συμμετοχή στην κοινή μας ζωή. Ζητάω, απλά, να είσαι εκεί. Και για μένα και για σένα. Δεν αντέχω να σε βλέπω να ζεις απλά για να αναπνέεις. Δεν αντέχω να σε βλέπω να είσαι εκεί ‘ωσεί παρόν’. Δεν το αντέχω. Σ’ αγαπάω πολύ για να σε βλέπω έτσι. Μέχρι τώρα, πάλευα και για τους δυο μας. Κουράστηκα.

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ


ΧΑΡΤΗΣ

Free counter and web stats

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ



Ένα γράμμα, ένα τσιγάρο, και λίγο ποτό. 
Η νύχτα γλυκιά με την απουσία σου. Γλυκιά, σε αυτά που με κάνουν να θυμάμαι, μα και σκληρή. Κρύα.. Τις ώρες εκείνες που μέσα στη θολή μου θλίψη, 
πιστεύω πως είσαι κάπου εκεί και χαμογελάς.. Σου μιλώ, και δεν απαντάς. Και γω ξυπνάω.. στην πραγματικότητα που δε γράφει το όνομά σου.
Μερικές φορές σκέφτομαι, πως αν είχα 

μια δεύτερη ευκαιρία, ίσως έκανα πάλι τα ίδια λάθη.. Να περιμένω να καταλάβεις πιο πολλά από όσα δείχνω, να διαβάσεις την σκέψη... τις ανάγκες μου. Έτσι είμαι... Μπορώ να αλλάξω μόνο για λίγο, μα ο χρόνος ξαναφέρνει στο φως όλες τις κακές μας συνήθειες. Έπειτα, ούτε εγώ μπόρεσα να διαβάσω εσένα. Ακόμη και κείνη την μέρα της έκρηξης, την μέρα που έχανα κάτω από τα πόδια μου ό,τι τυφλός θεωρούσα 

δεδομένο. Εσένα.. την ζωή μου κοντά σου.

Το ξέρω πια, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όλα πρέπει να κερδίζονται ξανά και ξανά... να χτίζουμε διαρκώς καινούργια γεφύρια. Κι όμως , ακόμη δεν ξέρω αν μπορεί να με ωφελήσει αυτή η γνώση. Αν μου έκανε καλό. Μπορώ να προσπαθήσω, μα αληθινά δεν ξέρω πόσο.. το χειρότερο, τρύπωσε μέσα μου ο φόβος. Η αμφιβολία. Και αν ακόμα γυρίσεις, το δηλητήριό του θα μετριάζει την χαρά. Και δεν θα είναι χαρά, κι ας μην είναι κι ο θάνατος που νιώθω..
Θέλω ακόμα να σου πω, πως για τα πιο μεγάλα ταξίδια, φτάνει μια αγκαλιά, μόνο. Πως, κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη, ότι και να σε ανάγκασε, χάνεις ένα κομμάτι από τον καλύτερο εαυτό σου, Και βάζεις υποθήκη την ζωή σου στην μοναξιά... Πως φταις κι εσύ, όσο εγώ. Ίσως περισσότερο, γιατί δεν μου φανέρωσες πόσο πολύ πονάς.. Άφησες να γεννηθεί και να μεγαλώσει ένα ποτάμι υπόγειο, που στο τέλος σάρωσε τα πάντα. Το άκουγες τις νύχτες που κοιμόσουν πλάι μου. Και σφράγιζες την ψυχή σου να μη το ακούσω.. καλοπροαίρετα ίσως.. και να η κατάληξη.
Σε θέλω τόσο πολύ, κι όμως δεν είμαι πια σίγουρος.. Είμαι ωστόσο βέβαιος πως θέλω πάλι να προσπαθήσουμε. Κι ας ξέρω, πως μπορεί να μην οδηγήσει πουθενά...

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Με πονάει ρε μαμά ...


Μαμά , θέλω να σου μιλήσω απόψε ... Θέλω , να σου πω ό,τι απλά δεν μπορώ γιατί φοβάμαι πως δεν θα καταλάβεις ... Όπως , τότε στην Δ΄ δημοτικού ... Θυμάσαι ; Είμαι , σίγουρη πως όχι . Όμως , εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν , αυτή η νύχτα θα μείνει καρφωμένη στον τοίχο του μυαλού μου για πάντα με το πιο έντονο χρώμα να μου θυμίζει ό,τι δεν θέλω να θυμάμαι μαμά ... Γιατί , θυμάμαι . Θυμάμαι , τα αδέρφια μου και τον πατέρα μου στο σαλόνι να παρακολουθούν τηλεόραση κι εσένα στο δωμάτιό σου , καθιστή στην παλιά , ξύλινη καρέκλα της ραπτομηχανής ... Θυμάμαι και ΄μένα ... Με θυμάμαι , καθιστή στο κρεββάτι να σε κοιτώ και να θέλω να σου μιλήσω για ό,τι τότε φοβόμουν ... Τον θάνατο . Θυμάμαι , τις λέξεις να βγαίνουν με δισταγμό από τα χείλη μου . Σκεφτόμουν ΄μέρες το πως να σου το πω . Αναρωτιόμουν , τι λέξεις έπρεπε να βρω και σε τι σειρά να τις βάλω ώστε να να έφτιαχνα μια πρόταση από την οποία θα μπορούσα να σου πω τα συναισθήματά μου . Μετά από κόπο για το παιδικό μου μυαλό τις βρήκα και οι λέξεις έγιναν μια τρεμάμενη φωνή που δεν κατάφερε να σε συγκινήσει όμως , όπως ούτε και να καλύψει τον ήχο εκείνο της ραπτομηχανής και της βελόνας που τρυπούσε το ύφασμα και μαζί όλο μου το είναι ... Ακόμη , λέξεις ψάχνω μαμά . Ακόμη , μετά από το πέρασμα τόσων χρόνων . Ακόμη ψάχνω να βρω ένα τρόπο να σου πω ό,τι φοβάμαι . Ένα τρόπο που θα το καταλάβεις όμως . Θα καταλάβεις το πόσο μεγάλη ανάγκη έχω την αγκαλιά και την κατανόησή σου . Μα , μάταια ... Ό,τι κι να πω κι ό,τι κι αν κάνω , τίποτε δεν σε κάνει να καταλάβεις αυτό που τόσο προσπαθώ να σου πω . Δεν είμαι καλά μαμά ... Σου το ΄χω πει και δείξει τόσες φορές όμως εσύ δεν λες να το πιστέψεις ή δεν θέλεις ... δεν ξέρω ! Βλέπεις , έχεις μεγαλώσει στο χωριό και το μέσα σου αν και πλησιάζεις στα 60 είναι τόσο αγνό ακόμη που πιστεύεις ό,τι παντού υπάρχει αγάπη και πως εάν υπάρχει ένα πιάτο φαγητό μπροστά μου τότε αυτό σημαίνει πως είμαι και καλά μέσα μου ... Μα , δεν είναι έτσι ρε μαμά ... Δεν είναι έτσι και πρέπει να το καταλάβεις πριν να είναι αργά . Γιατί , σήμερα παρ ολίγο να είναι μαμά κι ας μη το ξέρεις ίσως γιατί ζήτησα να μη σου πουν τίποτα . Ναι , μαμά ... Ξέρω . Ούτε κι εγώ φανταζόμουν ποτέ ό,τι θα ερχόταν η στιγμή που μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας θα βρισκόμουν μπροστά από μια οθόνη να σου γράφω κάτι που δεν θα διαβάσεις ποτέ ... Να όμως , που το κάνω ! Το κάνω γιατί η ανάγκη μου να σου μιλήσω είναι τόσο μεγάλη που ο συνηθισμένος κόμπος στο λαιμό γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτικός και δεν τον αντέχω άλλο πια !!! Πριν από λίγες μόλις ώρες βρέθηκα στο πάτωμα του σπιτιού μου κρατώντας στο ένα χέρι ένα μπουκάλι νερό και στο άλλο τα χάπια ... Αυτή τη φορά δεν φοβήθηκα . Δεν δείλιασα . Δεν σε σκέφτηκα . Δεν άφησα τον εαυτό μου να σκεφτεί τίποτε άλλο πέρα από εκείνον ... Δεν είδα φως , ούτε περπάτησα μέσα σε τούνελ . Δεν είδα κανένα χέρι να ζητάει να του δώσω το δικό μου , μα , ούτε και κάποιο άλλο να το αρπάζει με βιαιότητα ... Είδα , απλά , τον εαυτό μου να περιμένει να σβήσει έχοντας ήδη τα μάτια μου κλειστά ... Τόσο πολύ το ήθελα ! Μα , ο ήχος από το χτύπημα στην πόρτα δεν μ΄ άφησε να τα κρατήσω κλειστά για πάντα ... Ήρθε , ο μπαμπάς μαμά ... Ναι , ο μπαμπάς . Εκείνος , που κάποτε θέλησε να με σκοτώσει τώρα είχε έρθει να με βοηθήσει και το έκανε με τον δικό του τρόπο . Μα , δεν μου αρκεί ρε μαμά ... Τίποτε , δεν μου αρκεί πια θαρρώ ... Ούτε καν αυτή η γαμημένη λέξη που πέρυσι αν και απεχθανόμουν ήθελα να την ακούσω . Αυτό το " όλα θα πάνε καλά " ... Το άκουσα τόσες φορές σήμερα ως τώρα όπως και το ό,τι ο τρόπος που αντιμετώπισα την κατάσταση ήταν ανώριμος ... Τι, λες ρε κοπελιά ; Αυτό , ήθελα να πω στην απέναντι γραμμή του τηλεφώνου ... Ήθελα , να της πω ό,τι έχει πολύ μεγάλο θράσος για να το λέει εκείνη σε ΄μένα και μετά από τόσα όσα έχω περάσει . Ναι , γιατί κάποιοι που τα βρίσκουν όλα έτοιμα και έχουν μάθει να πατούν επί πτωμάτων για να ανέβουν τα σκαλιά πιο γρήγορα ενώ άλλοι τα ανεβαίνουν έπειτα από πολύ κόπο και ιδρώτα έχουν πολύ μεγάλο θράσος ρε φίλε και γλώσσα επίσης !!! Με πονάει αυτό ρε μαμά . Με πονάει να βλέπω κοριτσάκια και αγοράκια να τα έχουν όλα στο χέρι και να κρέμονται από την φούστα της μαμάς και το παντελόνι του μπαμπά για να μην εκφραστώ όπως έχω μάθει !!! Με πονάει να έχουν την δυνατότητα να σπουδάσουν και να μη την εκμεταλλεύονται . Να μην αρπάζουν την ευκαιρία από τα μαλλιά και να ζουν το όνειρο ! Ναι , με πονάει ! Με πονάει να θέλω να σπουδάσω και να μη το κάνω όχι γιατί δεν έχω όνειρα αλλά γιατί δεν έχω αυτή την οικονομική δυνατότητα που έχουν αυτοί οι άλλοι και που για να την αποκτήσω πρέπει να γαμηθώ στη δουλειά για να μαζέψω χρήματα που πάντα θα ξοδέψω στο κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί στον δρόμο μου ... Με πονάει που κάποιοι νομίζουν πώς μπορούν να αγοράσουν την ψυχή μου και με πονάει ακόμη πιο πολύ που με ανάγκασαν να προσπαθώ να την δώσω αφιλοκερδώς στον διάολο ... Α , ρε μάνα πόσο με πονάει ... Με πονάει ρε μαμά ... Με πονάει να παλεύω για μια ζώη που δεν ζήτησα να ζήσω και που δεν ονειρεύτηκα ! Μια ζωη δίχως την οικογένειά μου δίπλα μου και τα όνειρά μου σε μια μικρή σκληρή πραγματικότητα ... Α , ρε μαμά πόσο πονάει ...

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Αυτό που ονομάζεται αγάπη

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ

Ξέρω πως βρίσκεσαι πάντα εδώ όταν σε ζητάω.







Ξέρω πως ποτέ δε θα με αφήσεις.






Είσαι ο Αγγελός μου και αισθάνομαι τόσο χαρούμενη






Που βρίσκεσαι στην γλυκιά ζωή μου






Είσαι τα πάντα για μένα






Ο ουρανός και η γη μου






Ο άερας που αναπνέω και






Δεν θέλω ποτέ να χαθείς απ΄τα ονειρά μου






Ξέρεις είναι πολύ όμορφα εκεί






Βρισκόμαστε συνέχεια αγκαλιά και






Μου λες πόσο μ' αγαπάς.






Μόνο κάτι σου ζητάω Αγγελέ μου






Θέλω να μου λές συνέχεια πόσο πολύ μ' αγαπάς






Μπορείς;






Καληνύχτα Αγγελέ μου

XIONI

ΑΡΑΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ

FACEBOOK

whos.amung.us - visitor maps

HOROSKOP

ΠΟΣΟ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙΣ %