ΤΩΡΑ ΞΕΡΕΙΣ

Όλοι έχουμε ζήσει τον έρωτα σε κάποια φάση της ζωής μας.



Άλλοι πολύ νωρίς και άλλοι πολύ αργά.


Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να μετρήσει ποιο από τα δύο φύλα


μπορεί να αγαπήσει πιο δυνατά.


Αυτό όμως που έχει σημασία


είναι δεν είναι πόσο πονάει όταν κάποιος λείπει.


Δεν έχει σημασία ποιος φεύγει πρώτος αλλά ποιος ξεχνά τελευταίος.


«Τώρα που λείπεις από τη ζωή μου



έχω τόσο ανάγκη να σου μιλήσω όσο ποτέ άλλοτε


Μπήκες σε μια ζωή που ήταν ήδη «ρυθμισμένη»


με τους γνωστούς κανόνες αποδοχής


και που βάδιζε σύμφωνα με τα «πρέπει» των άλλων και τα δικά μου.


Με έμαθες ξανά να ανοίγομαι,


να αφήνω την καρδιά μου να αισθάνεται,


κατάφερες μετά από πάρα πολύ καιρό να την κάνεις να χτυπά πιο δυνατά.


Το πώς σε γνώρισα δεν έχει σημασία.


Τώρα μάλιστα που τα βλέπω εξ αποστάσεως


τα πράγματα ήταν γραφτό να γίνει έτσι.


Τόσος καιρός, τόσοι μήνες και χρόνια που πέρασαν


όλη μου η ζωή προετοιμαζόταν να σε γνωρίσω.


Κι όταν αυτό έγινε όλα ήταν πιο ξεκάθαρα.


Σε περίμενα αλλά δεν το ήξερα.


Σε αγαπούσα αλλά δεν σε γνώριζα.


Μόνο έτσι θα μπορέσω να βάλω λίγη λογική


σε όλη την τρέλα του έρωτα που με κυρίευσε.


Χωρίς αναστολές, ηθικούς φραγμούς, χωρίς τύψεις.


Αισθανόμουν τόσο καλά με μένα και τους άλλους που με τρόμαζε αυτό.


Το νόμιζα ανεξήγητο. Όχι πια, όμως


Αισθανόμουν ότι είχα το άλλο μου μισό απέναντί μου.


Το άλλο μισό από τον εαυτό μου.


Ήσουν εκεί να μιλήσουμε για τόσα θέματα


που έπαιρναν τόσο πολύ σημασία επειδή ήμασταν μαζί.


Επειδή τα κουβεντιάζαμε μαζί.


Και υπήρχαν και άλλα τόσα που δεν τα μιλήσαμε


ποτέ γιατί δεν χρειαζόταν.


«Οι πραγματικές συζητήσεις ανάμεσα


σε μένα και σένα είναι οι σιωπές.


Αυτό που μετράει δεν είναι αυτό που λέμε


αλλά αυτό που δεν χρειάζεται να πούμε.


» Θυμάσαι;


Όταν οι καρδιές μιλούν απλά το συναίσθημα ακούει..


Με έμαθες να ονειρεύομαι.


Με προκάλεσες να κάνω όνειρα


που δεν είχα το δικαίωμα αλλά νόμιζα


και ούτε τη δύναμη να κάνω πράξη.


Κι όμως ήσουν πάντα εκεί να μου δείξεις ότι έκανα λάθος.


«Υπομονή» έλεγες,


«λίγο χρόνος χρειάζεται και όλα θα γίνουν»


. Κι έτσι με έμαθες να κάνω όνειρα


. Να βάζω στόχους, που είχαν άμεση σχέση με σένα πια.


Να σε δω, να σε ακούσω, να σε αγγίξω..


Να κάνω πράξεις όσα αισθανόμουν τύψεις να πω..


Ήθελα να σου δείξω.. Ότι είσαι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου


. Γιατί το έζησα χωρίς την τρέλα της νιότης


και χωρίς τη δικαιολογία της ανωριμότητας.


Διάλεξα να σου μιλήσω, να γίνω κι εγώ ένα όνειρο δικό σου,


να είμαι εκείνη που θα σκέφτεσαι και θα χαμογελάς.


Ξαφνικά ήθελα να είμαι τα πάντα&


Όλα εκείνα που σε τριγυρίζουν


και παίρνουν αγάπη και φροντίδα από την ύπαρξή σου.


Ήθελα να είμαι τα άψυχα που απλά υπάρχουν


και τα έμψυχα που γεμίζουν από την παρουσία σου.


Μπορούσα να γίνω τα πάντα.


Αν ήμουν ποτάμι θα ήμουν η ορμή του, αν ήμουν ήλιος θα ήμουν η ζεστασιά του,


αν ήμουν ουρανός θα ήμουν η απεραντοσύνη του,


αν ήμουν νύχτα θα ήμουν τα αστέρια της,


μόνο και μόνο επειδή ήρθες στη ζωή μου και σε αγάπησα.


Ανάμεσα στις φορές που έφευγες και γύριζες ξανά


ακόμα και μέσα στην απογοήτευσή μου,


έβλεπα πόσο το πολεμούσες να μη γίνει έτσι..


Ήσουν εκεί και ήμουν εδώ.


Κι αν για μας κάποιος από τους δύο ήταν σε λάθος μέρος για όλους


τους υπόλοιπους ήταν υποχρέωσή μας να είμαστε έτσι.


Ξέρω ότι παραπονέθηκα πολλές φορές.


Κατά βάθος όμως ήμουν καλά.


Ένοιωθα καλά που ήξερα πως είσαι εκεί για μένα.


Πως σκεφτόσουν κι εσύ ότι κι εγώ.


Που ένοιωθες κι εσύ ότι ένοιωθα κι εγώ


.Που είχες την ίδια λαχτάρα με μένα,


που μου πρόφερες τα όνειρα που είχες για μένα


να γίνουν και δικά μου για σένα.


Ακόμα και τις φορές που ήθελα να υποβιβάσω αυτό που ζούσαμε,


η σκέψη σου ήταν τόσο κοντά σε μένα


που την ένοιωθα να με μαλώνει για αυτά που σκεφτόμουν.


Όλα μου ψιθύριζαν ότι είμαστε μαζί, άρα όλα ήταν πιθανά.


«Δεν με ενδιαφέρει πότε θα γίνουν.


Με νοιάζει το ότι θα γίνουν» έλεγες και με αποστόμωνες για μια ακόμη φορά.


Κι έτσι με έμαθες να ελπίζω.


Γιατί όχι, άλλωστε; Αναζητούσα κάτι που μπορούσα να το κάνω πραγματικότητα,


κι ως δια μαγείας(;) υπήρχε άλλη μια καρδιά στον κόσμο


αυτό που ήθελε ακριβώς τα ίδια με μένα.


Και έβρισκα τη δύναμη από την αγάπη σου

Μου έμαθες τη χαρά του να βγαίνουν οι ελπίδες νικητές


σε όλα τα αντίξοα μονοπάτια που διάλεγα.


Μπορούσα.. Κι όσο ήλπιζα και ήσουν κοντά μου,


τόσο γίνονταν όλα πιο αληθινά..


Και τώρα έφυγες.


Ήρθε η ώρα να θυμηθείς τι είχες πριν από μένα.


Κι εγώ είμαι μια γυναίκα που δεν βάζει ποτέ διλήμματα.


Σου είχα δώσει το λόγω μου ότι δεν θα σε έβαζα ποτέ σε κίνδυνο.


Οι περιστάσεις όμως με έβγαλαν ψεύτρα


και αυτό με πονάει πιο πολύ.


Ότι αυτό που για μένα , αν το έκανα,


θα ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης μου,


δεν είχα τη δύναμη να το κάνω.


Και τώρα που περνάς μια θύελλα είσαι μόνος..


Και δεν το αντέχω.


Δεν είμαι εκεί να σου δώσω ούτε κουράγιο ούτε ελπίδα..


Δεν είμαι εκεί να μοιραστώ το βάρος


που σου προκάλεσα έστω και άθελά μου.


Και χάθηκες.. Κι ήρθαν οι δύσκολες νύχτες


που η παρουσία της απουσίας σου ήταν τιμωρός για όλα όσα ονειρεύτηκα.


Ήταν άραγε και ο δικός μου τρόπος να πληρώσω το τίμημα;


Και συνέχισα να ελπίζω..


Αμέλησες να μου πεις για το πώς αντέχεται ο πόνος


όταν οι ελπίδες είναι μάταιες..


Όμως.. κι αυτό γίνεται σιγά σιγά..


Και τραγική ειρωνεία πάλι εσύ μου το μαθαίνεις


Αν κάποια στιγμή μπορέσεις να αφήσεις


ξανά την καρδιά σου ελεύθερη,


θα νοιώσεις τη σκέψη μου να είναι δίπλα σου


Μου λείπεις


Λείπει ένα κομμάτι της ζωής μου που το θέλω πίσω.


Αλλά το κρατώ κρυφό γιατί έτσι πρέπει.


Τώρα μόνο όσο περισσότερο λείπω από τη ζωή σου


μπορώ να σου δείχνω το πόσο σε αγαπώ!


Και ειλικρινά αγωνίζομαι για να το κάνω αυτό


Χαμογέλα ψυχή μου


ξανά.. Όπως σε είδα προχτές κρυφά.. Αυθόρμητα, αβίαστα


Ακόμα κι αν δεν ήμουν εγώ η αιτία


που προκάλεσε αυτό το χαμόγελο.


Εμένα θα μου κάνει πάντα καλό.


Δεν θα σου πω αντίο;


Αυτό το λένε στη δική μας περίπτωση


όσοι δίνουν ένα δίνουν ένα τέλος.


Εσύ κι εγώ, δεν τελειώσαμε ακόμα.»