ΣΚΕΨΕΙΣ

Μη μου λές πόσο το θέλω και αν το θέλω δεν μπορώ να το αντέξω, είσαι τόσο μακρυά μα και τόσο κοντά μου και νιώθω σαν να ξεπηδούν από μέσα μου ανάσες υστερίας... ναι γιατί μόνο ως ανάσες μπορώ να τις δώ, αυτές τις φωτιές που ξεπηδούν από μέσα μου και με κάνουν να παραμιλώ, με κάνουν να γίνομαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι, από αυτό που νομίζω πως είμαι!!!!

Πόσο θέλω να σ΄αγγίξω.... να σε νιώσω.... να ακουμπήσω πάνω σου.... να σε μυρίσω!!!!Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο... περιμένω....απλά και καρτερικά.... Είχα ξεχασει τον κινδυνο.... είχα ξεχασει το πόσο με εμπνεει αυτό που είσαι και δεν μου αρέσει αυτή η ώρα των συνειδητοποιησεων.... την μισώ αυτή την ώρα!Μισώ το πόσο συναισθηματική γίνομαι.... γιατί μαζί σου κυριαρχεί το ένστικτο.... και αυτό σε κρατάει στην σκέψη μου.... αυτό σε γαντζώνει στην ψυχή μου!Δεν σε ξέρω καλά και όμως υπάρχεις γύρω.... στον αέρα που να αναπνέω.... στα νεύρα και στις εντάσεις μου, στο χαμόγελο και στα όνειρα μου!Τόσο αντιφατικός πάντα όσο και τα συναισθήματα μου.... Τόσο σκληρός στις αντιδράσεις σου και τόσο μα τόσο δικός μου...... τόσο απόμακρος και τόσο κόντα μου..... Σε θέλω....