ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΕΦΤΕΙ..

Xθες βράδυ - θα 'ταν τουλάχιστον 10 - μου τηλεφώνησε ένας καλός φίλος, ένας γλυκός άνθρωπος, από μακρινή μεριά της χώρας για να μου πει να τρέξω να δω ένα αστέρι που 'πεφτε εκείνη τη στιγμή απ' το δικό του ουρανό. Σε δύο λεπτά περίπου, μου λέει, θα 'χει φτάσει σ' εσένα. Βγες να το δεις. Να δω ένα αστέρι να πέφτει; Ποτέ δε μου είχε συμβεί αυτό - μόνο σε φωτογραφίες και στο τραγούδι της Μοσχολιού θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον όσον αφορά το δικό μου ουρανό.

Έξω βέβαια σκοτάδι πυκνό. Τα σύννεφα είχαν περιφράξει κάθε πιθανή σχισμή απ' όπου θα 'ταν έστω αμυδρά δυνατό να φανεί η πορεία πτώσης ενός άστρου. Μόνο βροχή έπεφτε σιγανά μα σταθερά εκείνη τη στιγμή, και μ' όλη την καλή διάθεση που είχα να δω κάτι, μόνο τα μάτια της φαντασίας και της καρδιάς θα είχαν το κουράγιο να εστιάσουν με τρόπο ιδιόρρυθμο ώστε να "δουν".






Κι έτσι ξαναμπήκα μέσα, με αρκετή υγρασία κι ικανή δόση απογοήτευσης να 'χει πέσει πάνω μου, εκεί γύρω στις 10, γιατί δεν είχα τη δύναμη εγώ να δω - πόσο μάλλον να μοιραστώ - κάτι το μαγικό. Κι αφέθηκα στην πραγματικότητα της δικής μου νύχτας, του δικού μου ιδιωτικού ουρανού. Είναι άραγε εφικτό να μοιράζεται κανείς τη μαγεία με κάποιον άλλον, όσο αγαπημένος κι αν είναι, ή πρόκειται για μαγεία ιδιωτική; Κι αν στεκόμουν εκεί δίπλα του, κάτω απ' το αστέρι που 'πεφτε μπροστά στα μάτια μας, θα βλέπαμε άραγε το ίδιο αστέρι; Και το σπουδαιότερο, θα κάναμε παρόμοιες ευχές;

Ξαναγύρνα λοιπόν στις μουσικές, τις δουλειές, τις υποχρεώσεις και τα βιβλία σου, πρόσφυγα. Συγκεντρώσου στο δάκρυ και την ελπίδα που διαφεντεύουν τις μέρες και τις νύχτες σου, στο κουράγιο που έρχεται σαν κομήτης και συχνά πέφτει στα πόδια σου ξέπνοο ζητώντας σου να το νοσηλέψεις. Ψάξε για δικά σου κρυφά, μικρά κι αόρατα θαύματα. Και γιόρτασε με χαμόγελο το γεγονός ότι ο φίλος σου τηλεφώνησε μ' ενθουσιασμό. Και την ανάγκη να μοιραστεί λίγη απ' τη δική του μαγεία. Μ' εσένα.